Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kamienica w Długim Rynku.djvu/92

— 85 —

 Fiszer który wierzył w zdanie bankiera, spojrzał nań tylko.
 — Sądzicie? ba! ale kto mi jego sumienność zastąpi, dyskrecyą, takt...
 — A! dziwne bo przymioty odkryliście w tym biedaku... zawołał Wudtke... czy nie kochacie się czasem w jego córce?
 — Ja! ale cóż znowu! dajcież mi pokój, bronił się Fiszer.
 — Nie dziwiłbym się, rzekł bankier... panna co się zowie piękna, pełna talentów jak słyszę... słowem ma to być cóś idealnego... a wyście nawet może nie ciekawi byli ją poznać...
 — Widywałem tylko zdaleka... odparł kupiec.
 — O! zchodzisz widzę z pola! starzejesz... śmiejąc się zawołał Wudtke... to nie do wiary... Wszakci to ma być cóś zachwycającego. Jakub u was w domu pracuje, macie zręczność wszelką zbliżenia się do nich... i — nie korzystacie...
 Fiszer obrócił to w żart; przestali mówić ale Wudtke doskonale wiedział, znając człowieka, że go to musi zaciekawić... i skłonić do jakiegoś kroku. W tém się nie omylił jak i winnych dalszych rachubach swoich.
 Trzeciego dnia po téj rozmowie, w biurze swém Fiszer rozmawiając z Jakubem nader uprzejmie, objawił mu chęć obejrzenia owéj sławnéj sali weneckiéj i kamienicy tak pięknéj, o któréj tyle pra-