Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Klin klinem.djvu/105

 Burgrabia choć miljonowego dziś pana, traktował zawsze jak niegdyś pisarza prowentowego poufale.
 — Co się tyczy procesu waszego z żydem, rzekł, i P.... i ja dopilnujemy... bądźcie o to spokojni, ale, powiedźcie no mi, panie Piusie — hm? Pan Bóg fortunę dał, liczko niczego, twarzyczka też, w głowie nie źle, co waść z tem wszystkiem robić myślisz? Cóż? tak na perebendiowaniu życie strawić? hę?
 — Jakto? zapytał Pius czerwieniąc się.
 — Toż waćpanu lat albo trzydzieści, lub z okładem? hm?
 — A no? i co z tego?
 — Nie myślisz się żenić? Tożbyś z taką fortuną mógł przecie znaleść żonkę niczego... i stosunki w świecie zawiązać, gdy teraz sam jesteś jak palec...
 — Albo mi to źle, ruszając ramionami! rzekł Pius. Gdyby mi się która bardzo podobała... a no...
 Prozorowicz głową pokiwał. Znał próżność człowieka. Pochodził po pokoju i odwrócił się niby obojętnie.
 — Jedna była na całą gubernię piękna co się zowie kobieta... nieszczęśliwa z mężem... którąś waćpan nieuśpieszył mu odmówić... i nasz marszałkowicz ją zacapi...
 — Kto? Fantecka! zawołał Pius — a słyszałem! awantura! awantura! — lecz czy istotnie tak była piękna?
 Waćpan nie wierzysz? zawołał Burgrabia udając uniesienie — ha! malarze z Włoch przyjeżdżali ją konterfechtować! Mówią, że w Europie drugiej takiej nie ma. Fantecki nie wart jej był. Taka żona to się takiemu jak wy miljonowemu należała. Dopierobyś dom otworzywszy całej gubernji zaimponował.
 Pius słuchał — w istocie trafiło mu to do przekonania, milczał. Prozorowicz mówił dalej.