Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Klin klinem.djvu/127

 — Jakto? już?
 — Już — i okropnie! westchnął Pius.
 — A to pięknie... Wszakże pan wiesz, że ona innego kocha i dała mu słowo.
 — Kocha? E! zawołał Solecki — ja otwarty jestem człowiek. Ona z nim szczęśliwą nie będzie — niech pani jej to powie... Marszałkowa jej nie lubi, synowi nie da nic, biedę będą musieli cierpieć. Ja jestem sam, pan siebie a ona u mnie będzie panią i królową.
 Drzwi tylko niedomknięte dzieliły pokój pani Balbiny od pokoju Seweryny — tamta była nadzwyczaj ciekawa, wiedziała o przybyciu Piusa i słuchała rozmowy nastawiwszy uszko tak, że żadnego nie straciła wyrazu.
 — Więcej pani powiem, ciągnął Solecki, pani Fantecka nigdy rozwodu nie otrzyma dopóki będzie mowa o zamążpójściu za Marszałkowicza. W konsystorzu mają przyjaciół, stosunki, wpływy, dadzą jej separacyą — a co jej z tego. Ze mną co innego, ja gardło stawię, że nie tu — no to choćby do Rzymu przyszło iść, choćby sto tysięcy miało kosztować rozwód wyrobię.
 — A no tego nie dosyć... marszałkowicz jej nic zapisać nie może, bo za życia matki nic mieć nie będzie a jam gotów choćby... choćby jedną wioskę dożywociem, a na ostatek — pal trzysta.
 Tu się uniósł Pius, a Rumińska krzyknęła:
 — Co? co? co?
 Pomiarkował się i poprawił zaczerwieniony.
 — Naostatek — przepraszam panią — choćby na dziedzictwo.
 Rumińska popatrzała nań długo.
 — No! tóć waćpan zakochany po uszy.
 — Nie przeczę, pani dobrodziejko, zawołał chwytając za rękę — łaskawczynio! dobrodziejko... (tu, ucałował wyrywającą się rękę) ratuj mnie! weź w swą opiekę.