Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Klin klinem.djvu/136

 Bernard się wzdrygnął...
 — Co tu w bawełnę obwijać — kończył stary. — Pański obowiązek dziś tam być...
 — Lecz mama mnie widzieć nie zechce — powtórzył Bernard.
 — Niewiadomo, a bądź co bądź, syn tam powinien być — to darmo...
 — Jakże ja się ztąd oddalę?
 — A dla czego? — przerwał Prozorowicz. — Jeżeli to kobieta uczciwa i rozumie obowiązki, pojmie, że miejsce pańskie jest tam teraz.
 Marszałkowicz porwał się za włosy, stary mu się przyglądał zdaleka.
 — Trzeba jechać — nalegał — inaczej i świat i własne sumienie pana potępi. Bardzo piękna rzecz miłość, ja to też wiem, bom się w mojej żonie tak kochał, że gdyby mi jej byli nie dali, siłą, mocą bym ją porwał — jak Boga kocham — ale co matka to nie kochanka...
 Proste wyrazy burgrabiego trafiły do przekonania Bernarda — odpowiedział krótko: Pojadę.
 — A najlepiej będzie — dokończył Prozorowicz biorąc już za czapkę — gdy panicz koni osobno nie będziesz najmował — po co ten expens. Jedzie jutro chorążyna, zabrać się razem.
 Ona też ułatwi panu i przystęp do marszałkowej. Dobranoc...
 Bernard i temu już nie zaprzeczył. Przywiązanie do matki odezwało się w sercu, kochał ją i bolał nad tem, że mógł być przyczyną jej choroby.
 Po wyjściu burgrabiego siadł do listu — oznajmił w nim Sewerynie o chorobie matki i konieczności wyjazdu, zaklinając ją, aby mu się pożegnać pozwoliła, przyrzekając jak najprędzej do niej powrócić. Wyraził i tę nadzieję, że potrafi może przebłagać matkę i skłonić ją, do zezwolenia na ich połączenie.
 List ten krótszy niż zwykle, natychmiast zapieczętowawszy, wyprawił Bernard przez zręcznego chło-