Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Klin klinem.djvu/140

żelazo póki gorące. Jego tu nie będzie... możesz po trzy razy chodzić... na dzień...
 Solecki rzucił się na szyję staremu.
 — Dobrodzieju, łaskawco — zbawco! czem ci służyć? śniadankiem, wódeczką? likworem? winem?
 Pan ex-pisarz gdy się tylko poczuwał do wdzięczności naprzód wpadał na myśl traktamentu. Był to stary nałóg jarmarczny zapijania mohoryczu.
 — Daj ty mi święty pokój z twojem śniadaniem — ja moją kawę wypiłem i nic w gębę nie wezmę, aż przed obiadem...
 — Kiedy wyjeżdża? zawołał Solecki.
 — Dziś, około południa... po obiedzie możesz już iść na śmiało i siedzieć bodaj do nocy.
 Ścisnął jeszcze raz starego pan Pius i spytał go, czyby nie mógł zanieść z sobą cukierków paryzkich.
 — Zanieś lepiej dużo sprytu i zręczności — odparł Prozorowicz, na słodycze czas będzie...
 Solecki myślał już o ubiorze, Burgrabia go porzucił.
 Gdy się to działo w hotelu, Bernard po nocy bezsennej, biegł do dworku pani Rumińskiej. Panie już były ubrane na rano i siedziały, oczekując na niego przy herbacie. Posłyszawszy idącego, Seweryna szepnęła przyjaciołce.
 — Tylko proszęż cię nie odchodź!
 Marszałkowicz wbiegł milczący i zasępiony, przywitał się zaledwie z gospodynią i pobiegł przysiąść do Seweryny... Spojrzał jej w oczy aby z nich zaczerpnąć trochę siły — a nie znalazł nawet litości. Spoglądała nań surowo pani Fantecka, bawiąc się kutasami od szlafroczka...
 — Więc jedziesz — rzekła dosyć obojętnie — a ja — zostaję tu sama.
 — Chcesz bym nie jechał? spytał Bernard.
 — A! nie! obowiązki dla matki umiem przecie szanować, poczęła pani Fantecka — wcale go nie wstrzymuję...