Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Klin klinem.djvu/157

 — Kochana moja — odezwała się zwracając do chorążynej — mów — radź — czy mam go przyjąć, zaraz... czy mi wolno do serca dziecię przycisnąć...
 — Przecież to w żadnym razie nie może ci być wzbronionem, nawet zdrową rachubą, odpowiedziała ciotka... Pomyśl tylko — my go prędzej łagodnością niż surowością zbytnią, potrafimy i tu utrzymać i może nawrócić. Nie pozwalasz na małżeństwo — bardzo słusznie, ale czyżbyś dla projektu niedorzecznego, nawet się widzenia syna miała wyrzekać? Po co? dla czego?
 — Nie przyjmiesz go z żoną.
 — Nie dopuszczę tego ożenienia.
 — Tem lepiej — lecz że dziś nie żonaty tylko przez płochą kobietę obałamucony, dla czego masz się wyrzekać nawrócenia go...
 — Masz słuszność, ściskając chorążynę odezwała się marszałkowa... niech przyjdzie, niech przyjdzie!
 Już chciała pochwycić za dzwonek gdy Turska rękę jej wstrzymała.
 — Jeszcze jedno słowo — rzekła — o tej jejmości, o tych amorach, o wszystkiem tem, już dla samej Anzelmki mówić nie godzi się — a ja jestem tego zdania, że z dobrej rachuby wypada milczeć i ignorować to... oparłaś się, położyłaś swe — veto, i — ani słowa...
 — Tak — tyś daleko rozumniejsza ode mnie — z pokorą schylając głowę rzekła marszałkowa — zdaje się na wszystko... ale — moja droga, niechże — przyjdzie...
 Zadzwoniła marszałkowa, na głos dzwonka Anzelmka wbiegła śmiejąc się razem z panną Stanisławą.
 — Jestem ja — na mamci usługi! zawołało dziewczę.
 — Na ten raz się tobą posłużyć nie mogę — całując ją w głowę odezwała się marszałkowa.
 — A to dla czego?
 — Owszem, owszem, przerwała chorążyna, idź do oficyny, przywitaj się z profesorem i przyprowadź Bernarda.