Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Klin klinem.djvu/172

czego przyjął to tak zimno. Ktoś mnie zdradził. Pomimo to, gdybym chciała, dosyć by mi było zawołać i kazać położyć się u nóg moich... O! powrócił by, powrócił!
 Balbina potrząsła główką. Coś wątpić sobie o tem pozwalam — szepnęła... Stało się, winszuję ci, bo nie zawsze się to tak gładko i spokojnie rozwiązać daje — ale ty — ty jesteś we wszystkiem szczęśliwa. Mnie go żal serdecznie! Soleckich jest na świecie mnóstwo — Bernard był jeden...
 — Nie mówmy o tem — dokończyła Fantecka.
 — Późno wieczorem po herbacie, nadszedł pomięszany Solecki. Seweryna przyjęła go chmurno.
 — Zerwałam dla pana z Marszałkowiczem, rzekła głośno — niechże się pan o rozwód stara natychmiast.
 — Tak, dodała przytomna gospodyni — pan powinieneś ocenić uczynioną dla siebie ofiarę i pamiętać jakie bierzesz obowiązki...
 Solecki w piersi się uderzył.
 — Pani, niech mnie dyabli wezmą...
 — Ale oduczże się pan tego.
 — A! przepraszam — niech mnie pioruny jasne...
 — Panie Solecki! rozśmiała się gospodyni.
 — Do stu katów — kiedy się oduczyć nie mogę.
 Obie kobiety się rozśmiały i dobry humor zapanował na chwilę...
 Bernard wrócił nie rychło do dworku.
 Błądził długo po miasteczku, nie potrzebując ani się spieszyć nigdzie, ani zajmując czemkolwiek. Próżnia w sercu bolała.
 Już było późno, gdy usłyszał go powracającego Prozorowicz: otworzył drzwi i wprowadził do siebie. Ogień się palił na kominku, mops przy nim grzał nos świecący. Burgrabina robiła drzemiąc pończochę.
 — Zajdź pan do nas — ciepło jak w uchu, a w tych izbach dużych, choć palono — psy gonić tak wiatr po nich chodzi.
 Z oczów mu chciał coś odgadnąć.