Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Klin klinem.djvu/29

bym dla ciebie, długbym zrobił lichwiarski, aby ci wygodzić — lecz — przyznaj się, w tem coś jest, ja się lękam, do zguby bym ci pomagać nie chciał.
 — Uratujesz mnie! — zawołał Bernard z gorącością wielką — dług, zobowiązanie, słowo...
 — No — dobrze! — komu? ja zapłacę! — zawołał Kalasanty.
 Zmieszał się Bernard i odwrócił.
 — Nie mogę powiedzieć!
 — No — to ja ci powiem — rzekł, odprowadzając go dalej na groblę, Kalasanty, tak, aby ich rozmowy żadne ucho pochwycić nie mogło. — Chcesz Fanteckiemu żonę wykraść i rozwieźć.
 Uderzył się w piersi.
 — Jak Boga kocham, tak jest! tak jest, ty mi się nie wymawiaj, jam najbliższy sąsiad... ja wiem o wszystkich.
 Mój strzelec was wyszpiegował we dwoje na schadzkach za ogrodem wieczorami, to nie bez kozery!
 Bernard porwał się za głowę, a potem skoczył, zatulając usta Kalasantemu.
 — Na miłość Boga! strzelec? który! ja mu w łeb wypalę...
 — Nie masz potrzeby, będzie milczał, bom mu srogo zakazał... ale widzisz, że twoja tajemnica dla ludzi już nią nie jest. Młodzi a zakochani, postępowaliście jak trzpioty.
 — Więc taić nie będę — wybuchnął złotowłosy — tak jest, kocham ją, tak jest, rozwodzę ją i żenię się. Złodziejem nie byłem i nie będę — honoru cudzego nie chcę tknąć... Kocham tę kobietę — będzie żoną moją...
 — A matka? — zapytał stary kawaler — czy myślicie że ona kiedykolwiek na to zezwoli...
 — Gdy się stanie...
 — Ale ona nie dopuści...
 — Wyrzeknę się wszystkiego — dodał Bernard — dla niej.