Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Klin klinem.djvu/43

 — Jak się masz ojczuniu — w ganku go powitał gospodarz... oto mi gość. Dziękuję, żeście o mnie nie zapomnieli...
 — Byłbym minął, ale grzeszna ciekawość mnie sprowadziła, przyznaję się — rzekł duchowny — słyszeliście co o pani Fanteckiej? czy to prawda...
 — Ale co? zapytał pan Kalasanty, bo różne rzeczy plotą...
 Porzuciła słyszę męża i pojechała do Żytomierza o rozwód się starać!
 — Kiedy?
 — Miałaby jakoby dziś wyjechać!
 Gospodarz ramionami wzruszył, spojrzeli po sobie — i oba głowami pokiwali.
 — Co to jest? Czyżby ten młokos? zapytał wikary...
 — Młokos! co tu młokosa winić, to dzieciak — zawołał Kalasanty — jeśli winien kto, to ona...
 — Źle jej było! dodał ksiądz — człowiek zacny, dobry, na palcach przed nią chodził...
 — I popsuł... dorzucił Kalasanty — ale — co o tem mówić — jeszcze bajki być mogą.
 W tem zaturkotało i oknem wyjrzawszy postrzegli młodego Zygmusia, pieszczonem tem imieniem przezwany dla kontrastu, gdyż chłop był jak dąb — posiadacz małej wiosczyny, którą dojadał wesoło... Ten wpadł jak burza, głową się o niski uszak stuknąwszy i zawołał...
 — Piękna Seweryna męża porzuciła, już jej nie ma! wiecie. — Dziś rano spotkał ją Zembrzuski na gościńcu pędzącą do Żytomierza... Ciekawa rzecz, co zrobi marszałkowicz i co powie purytanka pani marszałkowa, która na nas jak na zbójców patrzała, choć żaden z nas żony drugiemu nie odkradł...
 — Tak! tak, przerwał wikary — wolelibyście bałamucić je i mężom zostawiać! O wy! świętoszki! patrzajcie...
 Gospodarz się śmiał.
 — Ale zkądże data, że marszałkowicz...