Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Klin klinem.djvu/44

 — Pan o tem wątpisz! krzyknął Zygmuś — to mi dobre!
 Jeszcze nie dokończyli rozprawy gdy konno nadbiegł Skalski sąsiad najbliższy pana Kalasantego i zaledwie z kulbaki zlazłszy — począł wołać w sieni:
 — Koniec świata! wiecie panowie — Bernard od matki nocą uszedł... w Stadnicy sądny dzień!
 — Któż o Bernardzie wam doniósł? kto? zapytał Kalasanty, ja go wczoraj widziałem i mówiłem z nim, powracał do domu, najspokojniej.
 — Najpewniejsza w świecie rzecz. Wieczorem z matką miał gwałtowną rozprawę — Marszałkowa, jak wiecie, kobieta surowa, żartować z siebie nie daje, musiała go zgromić — a ten — niewiele myśląc, drapnął.
 — Ciekawym dokąd, o czem i na jak długo? rzekł Kalasanty. — Pani Fantecka nie ma nic, on może mieć tylko to co matka da, miłość o głodzie nie daleko zajedzie.
 — Wistocie rzecz to ciekawa jak się skończy ta historya — to pewna, że Fantecki co by się miał cieszyć, że się żony pozbył, z którą cierpiał męki czyścowe, w rozpaczy słyszę — rzekł Zygmunt...
 — A Marszałkowa? zapytał ksiądz.
 — O! Marszałkowa — dodał Skalski, po tej nie pozna nikt choćby z boleści konała — to Spartanka.
 Tam, ręczę wam, w domu się nic nie zmieniło na włos...
 — Słowem awantury! awantury! machinalnie odezwał się wikary.
 Przed oknem przesunęło się coś, jakby jeździec na koniu, gospodarz wyjrzał nie powiedział nic i wybiegł na ganek.
 Wszyscy goście ścisnęli się około okien usiłując dojrzeć przyjezdnego, ale najszczęśliwszym udało się tylko dostrzedz tył konia którego Zygmuś obejrzawszy zawołał — Jak Boga mego kocham — to wierzchowiec Bernarda!