Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Klin klinem.djvu/91

o Paciorkowskiego, którego raz tylko przydybała, że oknem do garderoby zaglądał, a tak, za to, tylko za to, że o mroku chadzał pod okna panien, dostał dymisyę.
 Bernard głowę spuścił.
 — Ale ja tę kobietę kocham, ona mnie, ja ją nad życie kocham... pan burgrabia nie wiesz...
 Prozorowicz nie dał mu dokończyć.
 — To ja wiem wszystko... tak jest, tak jakbym wiedział. Miłość musi być okrutna, kiedyście państwo dla niej tak szalony krok zrobili.
 — Matka się przekona — ja zniosę dla niej wszystko: głód, nędzę...
 — I to ja wiem — przerwał burgrabia — byle tylko ona ze swej strony równie była wytrzymałą.
 — To anioł! — krzyknął Bernard.
 — A no! niech i tak będzie — anioł, ale głodny i bez sukienki nie wytrwa on długo...
 — Ona mnie kocha!
 — A czemużby takiego jak wy kawalera kochać nie miała! — zawołał Prozorowicz — dziwowałbym się, żeby inaczej było.
 Zamilkli oba. Prozorowicz ręce włożył w kieszenie od kapoty i chodzić zaczął zamyślony.
 — Ja oto szukam środków, żeby jak zmiękczyć panią marszałkowę — rzekł cicho.
 Wybyście sami przyczynić się mogli.
 — Ale! gdzie zaś — zawołał burgrabia — ja! alboż nie probowałem! Tylkom się na burę naraził. Tu trzeba kogoś innego, coby umiał sprawę serdeczną poprowadzić delikatnie a umiejętnie.
 Nagłe zwrócił się, jakby jasna myśl głowę mu opromieniła.
 — A gdyby panna Anzelma?!
 Bernard nie dał znaku życia.
 — Jakto! — spytał obojętnie — panna Anzelma...?!
 — A no! już ja wiem co mówię, ale trzebaby rady mojej posłuchać jak doktorskiej, punkt w punkt się jej trzymając...