Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Klin klinem.djvu/99

sku dziewiczym. On, wydał się jej zestarzałym i czegoś tak nieszczęśliwym, iż serdeczne w niej obudził współczucie. Turska, z wielką zręcznością zająwszy się gospodarstwem zostawiła ich — trochę samych.
 — Czy Bernardek — a raczej pan Behhnahhd nie chory? zapytała kuzynka. Czego jesteś tak mizerny i taki smutny?
 Nie mogąc się przyznać do prawdziwej przyczyny smutku, Marszałkowicz odpowiedział ni to ni owo. Anzelmka zaczęła go bawić tem co ją bawiło samą — muzyką nowościami książkowemi, wspomnieniami krajów, po których z ciocią podróżowała i w których przebywała... Bernard słuchał, ale myślą był gdzie indziej.
 Jednakże to szczebiotanie, ten głosik, który mu szczęśliwsze lata przypominał, tak żywo poruszył go i rozrzewnił... Anzelmkę uderzało, iż wszystko, nawet najweselsze myśli, w nim się odbijały jakąś tęsknotą i zwątpieniem.
 — E, panie Bernardzie — zawołała w końcu — ja pana takim zamyślonym i smutnym nie lubię... Musiałeś się tu sam jeden znudzić... tu słyszę nie ma towarzystwa... ja pana biorę w kontrybucyę... i rozruszam...
 Nieprawda ciociu — my pana Bernarda musimy z tej melancholii uleczyć...
 — Koniecznie — dodała Turska — ale na to potrzeba kuracyi bardzo scisłej... i codziennego oglądania pacyenta. My tu także tak jak same, bo do nas mało kto przychodzi... Więc proszę, jak najczęściej.
 — Co najmniej dwa razy na dzień! podchwyciła Anzelma — a tak!
 Bernard się uśmiechnął, wymawiając się jakiemiś interesami.
 — Ale jakież kuzynek możesz mieć interesa... jeśli jakie są — to Prozorowicz je ułatwi.
 Chociaż zawsze zamyślony i nie swój, Bernard pod wpływem wesołego humoru cioci Turskiej i oży-