Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kochajmy się.djvu/126

 To widmo rzymskiego życia przeraziło go zrazu, nierychło opamiętał się i zrozumieć potrafił co ona robić tu mogła. — Pola go przywitała skinieniem głowy pełném współczucia, zmuszając się do uśmiechu.
 Kościół był pusty, siadła przy nim na ławce.
 — Zdziwiliście się, nieprawdaż, spytała — zkąd ja tutaj się wzięłam? — ale są prawdziwie dziwne czasem boskie zrządzenia. My tu mamy krewnych, moja babka zachorzała nieboraczka, chciałam staruszkę odwiedzić — i ot jak zjawiłam się w Bolonij.
 Beppo uwierzył, bo umyślnego przyjazdu ani mógł przypuścić.
 — Dawno tu jesteście? — spytał.
 — O! od wczoraj! szepnęła Pola — a wam jak się podobało miasto św. Piotra? czy robiliście już co w muzeum?
 Beppo poruszył ramionami.
 — Trochę, rzekł, trochę....
 — I mieszkacie?
 — Gdzieś koło Madonna di Galleria... odparł Beppo.
 — Już wiem, kiwnęła głową dziewczyna....
 — Zabawicie tu długo? rzekł Czarny.
 — Nie wiem — odezwała się ruszając ramionami — poczekam aż babka pozdrowieje.
 — A! odezwał się Beppo obojętnie, a!
 — Wy coś blado wyglądacie!
 — Jestem zdrów!
 — I wesół?
 — Ja nie bywam nigdy wesół, to wy wiecie Pola,