Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kochajmy się.djvu/127

rzekł Beppo — ani w Rzymie, ani w Bolonii, ani na świecie nigdzie.
 — Ja także — westchnęło dziewcze.
 Czarny nie śmiał się spytać o Rzym, choć mu serce biło niepokojem — czy tam się też niedowiadywano o niego? Pola to odgadła, zamyśliła się tęskno — spojrzała na ołtarz jakby Pana Boga pytając czy ma pobożnie skłamać i pocieszyć, czy serce rozkołysać na nowo....
 — Co się tam dzieje w mojem studio? spytał Beppo.
 — Czeka ono na ciebie... matka co dzień pył ściera.
 — I nikt się tam nie dowiadywał o mnie? rzekł malarz po cichu....
 — Nikt... odszepnęło dziewcze — nikt.
 — Tegom się spodziewał, bo któżby mógł i chciał dowiadywać się o mnie? — dodał malarz.
 Powoli wysunęli się z kościoła w ulicę. Pola popatrzała mu w oczy, znalazła je przy blasku dnia zapadłe, załzawione, ale dziwnie rozgorączkowane....
 — Do zobaczenia — boć się zobaczemy. Ja tu pewnie kilka dni zabawię, dowiem się do was.
 I odeszła... Wydał się jej lepiej niż się spodziewa — i to ją uspokoiło.
 Drugim, którego los biednego artysty obchodził, był ruchliwy Tatko.
 Nic go nie kosztowała wędrówka, do żadnej nie wybierał się długo, ani mu mimo wieku wydała się ciężką! — Jednego dnia siadł do dyliżansu i drzémiąc