Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kochajmy się.djvu/145

nie uczyniłem, pomagam gdy mogę, gdérzę zawsze. I na panią bym chciał pogderać — czy pozwolisz... jak ojcu?
 — Duchownemu! szepnęła ironicznie zawsze Celina.
 — Tak, duchownemu, choć nie kapłan, mam prawo dotego nazwania — odezwał się Tatko — bo prawię często o duchu.... To manja moja.... Gdybyś pani mi swojego ducha dała na kurację, ręczę, że chorobie bym ulżył.
 — Probuj pan — rzekła Celina.
 — Tylko się pani nie gniewaj.
 Stary wstał i począł się przechadzać po pokoju.
 — Pani jesteś chorą na ideał — jest to rzadka i piękna choroba — nie często mi się z nią spotykać zdarza. Choruj pani, leczyć nie myślę zupełnie, bo to chroniczna słabość dusz pięknych, tylko we wcielone ideały wierzyć nie trzeba.
 Spojrzał, Cesia słuchała z zagryzionemi wargami.
 — Pani się pogniewasz gdy jej wskażę dwie popełnione omyłki... spytał.
 Cesia byłaby zniosła cierpliwie wymienienie jednej, ale na wzmiankę o dwóch, okryła się rumieńcem, sądziła że druga była dla całego świata tajemnicą. Tej jej wstyd było szczególniej, bo chwilowe zajęcie poetą było nieudaną próbą.
 — Rozumiem, rzekła Celina, że mi pan jak wielu innych, zadasz żem się nadto zajęła jakimś tam artystą, ale gdzież drugi? ciekawam....