Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kochajmy się.djvu/179

żeniu — odezwał się Tatko — i pytam pana gdzie się nasze towarzystwo podziewa?
 — Jakto? pan z niemi nie był?
 — Nie — na chwilę odszedłem.
 — A! no! to pewnie do domu wrócić musieli, i przyznam się panu, że się temu nie dziwię — mówił Ukrainiec. — Wszystko to bardzo piękne, słowa niema, ale ja z posągami gadać nie umiem... i w końcu ta sztuka, sztuka... sztuka mnie nudzi, mam jej póty!
 Stary się rozśmiał.
 — Śmiej się pan, ja jestem sobie człek prosty, piękne rzeczy lubię... jednakże w końcu tyle tu tego jest, że trzebaby życie strawić na admiracji... a ja wolę je na co innego obrócić. Wysechłbym na szczepę....
 — A jednak przyszedłeś? rzekł stary.
 — Ale ba! że nie dla pięknych oczów tych posągów, które oczów nie mają i zdają się wszystkie uśpione lub pomarłe — to pewna.
 — Więc dla innych oczu?
 — Może! westchnął Ukrainiec.
 — Czy to tajemnica stanu?
 — Broń Boże — ja nie mam tajemnic, i gdybym je uchowaj Boże miał, poszedłbym się z nich tak spowiadać, jak z uszów Midaszowych... nie wytrzymałbym.
 — Więc to oczy pani Elizy?...
 — Ale nie! odparł Ukrainiec — ja się ich boję jak ognia. A po co mi to! Ślicznie dziękuję....
 — Więc panna Fanny?