Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kochajmy się.djvu/180

 — Nie pamiętam jak jej oczy wyglądają.
 — Cóż? chyba hrabianki Doroty?
 Ukrainiec począł się śmiać serdecznie; — spojrzał na Tatka....
 — Kochałżebyś się w pannie Celinie?
 — Kochał...? no! może jeszcze nie — ale nie przeczę że mi się podoba. Co pan na to?
 — Ja, nic... podziwiam tylko dobry gust i — odwagę — wybrałeś sobie — nieprzyjacielu sztuki — artystkę? — gdzie logika?
 — A któreż serce ma logikę? spytał Ukrainiec wzdychając... i czy w naturze ciepłe nie szuka zimnego, a zimne ciepłego? choć to może nie logicznie.... hę?...
 Tatko się znowu uśmiechnął.
 — Co pan na to? — powtórzył Ukrainiec.
 — No, nic, życzę szczęścia tylko....
 — Prawda, że to do niczego niepodobne — dodał Micio — ale ja jestem cierpliwy, niewymagający i nie napastliwy. Uda się? dobrze — nie — żal mi będzie, ale nie umrę. — A dalibóg panna Celina byłaby szczęśliwą.
 Tatko nic nie odpowiedział.
 Ukrainiec raz rozgadawszy się, nie mógł już ust zamknąć począł mówić o sobie, o swych wioskach, o domu, który postawił, o majątku... o spodziewanych sukcesijach.
 — Ej, Tatku serdeczny — dokończył — gdybyś ty, co masz wszędzie głos, chciał za mną hrabinie słówko powiedzieć, a pannie Celinie dwa?