Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kochajmy się.djvu/203

 — A! co za spotkanie szczęśliwe — zawołała hrabina sama, która bądź co bądź dla którejkolwiek z córek pragnęła pozyskać pana Stanisława — chociaż poetę....
 Staś kłaniał się milczący, zamyślony, nieprzytomny, jak człowiek znagła ze snu zbudzony.
 — Panu zawsze ulubiona ta grobowa droga, odezwała się Cecylja.
 — Ale ja sądzę, że od tego wypadku — dodała matka, powinienbyś się pan nie narażać na wieczorne powietrze i więcej się oszczędzać.
 — O! ja jestem zupełnie zdrów — rzekł Stanisław machinalnie stając przy pannie Cecylij i podając jej rękę — mnie nic nie szkodzi.
 Hrabina i Fanny rzuciwszy słów kilka ku ogólnej rozmowie, poszły nieco przodem, Staś ociągając się został sam z uszczęśliwioną Cesią.
 — Pan jesteś dziwnie smutny — odezwała się po chwili towarzyszka.
 — Z natury byłem takim od dzieciństwa, odpowiedział poeta. Myliłby się, ktoby to przypisywał wpływowi chwilowemu. Radość, wesele, śmiech rażą mnie, zniechęcają ku tym, którzy je okazują — nie pojmuję wśród tej ziemi i życia tak smutnych i zagadkowych, nawet jednego usprawiedliwionego uśmiechu — prócz gorzkiej ironij. — Ludzie weseli nie widzą dalej nad — dziś.
 — Ale czy wpatrywanie się w jutro zakryte, jest zdrowém? spytała Cesia. — Jutro Boże, dziś tylko nasze.