Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kochajmy się.djvu/240

 — Proszę pani — rzekł — dla czego ja pani nie widziałem od tak dawna?
 — Ja nie wiem — szepnęła Celina — mogłabym to pytanie zwrócić do pana właśnie?
 — Jabym odpowiedzieć nie umiał — rzekł uśmiechając się poeta. — Wie pani — są takie chwile w życiu, że się człowiek jak wahadło od zégara porusza machinalnie po jednej drodze, znijść z niej nie mogąc.... Otóż ja tak chodzę po Forum, do Kolizeum, na Via Appia i wracam jeszcze i znowu i wyjść ztąd nie umiem.
 — A drogi do nas pan zapomniałeś?
 — Nie nauczyłem się jej — tak! westchnął Stanisław — muszę się nauczyć. Ale cóż? potém jak zacznę chodzić tą drogą....
 — Zawsze nam pan będziesz miłym gościem....
 — Pani jesteś do zbytku dobrą — ale ja jestem do zbytku nudny — zamęczałbym panie memi niedorzecznościami....
 Cesia spojrzała nań, miał oczy podniesione do sufitu i już coś szeptał pocichu sam do siebie, jakby w ekstazie — czy z poematu o Chrobrym, czy o Katakombach? niewiadomo. — Kobiety popatrzały na siebie... Tatko westchnął.
 — Roztargniony.
 Staś siadł wkrótce potém przy pannie Celinie i zaczął jej coś prawić pół wierszem, pół prozą, był niezmiernie wesół, a gdy te panie pożegnawszy się wychodzić miały, zerwał się, aby je odprowadzić do domu.