Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kochajmy się.djvu/88

własną trzeba było wypełniać i odgadywać, tu ono tak jasno, tak silnie przemawiało i w takiej formie uroczej!
 Za przechadzającemi się szły powozy, u Cecylij Metelli wsiedli do nich, by zwolna wrócić do domu.
 Panie pomieściły się milczące w jednym, Roman z poetą w drugim.
 — Słuchaj, kochanku muz, spytał w drodze Lutyński, czy ty znasz tę rodzinę? wiesz co o niej? nie mógłbyś mnie objaśnić, kto oni? Imie uczciwe, ale stosunki?
 — Ja się kontentuję tém co widzę i słyszę, rzekł Staś, nie wiem nic nad to co ty wiedzieć możesz....
 — Przepraszam cię! niedyskretne pytanie — podoba ci się Cesia?
 — Jest bardzo sympatyczna....
 — I bardzo artystyczna — dodał Roman, źli ludzie mówią, że miała czy ma romansik z malarzem tym, który był na obiedzie.
 — On wyjechał! rzekł zimno Staś.
 — I romans wywiózł z sobą? uśmiechnął się Lutyński.
 — O tém nie wiem.
 — Mnie się dosyć podoba Fanny....
 Stanisław zamilkł... spowiedź ta raziła go równie jak śmiech, poprosił żeby go wysadzono na Forum i poszedł sam pieszo powoli z myślami.
 Cesia spodziewała go się na herbatę, a niedoczekawszy spytała hr. Romana.
 — Cóż to pan zrobił z towarzyszem?