Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/105

dziś pobudzić wesołość, gdy jej sama posiadasz tak niewyczerpane skarby.
 — Doprawdy? pan tak myślisz?
 — Tak jest.
 — Ależ wesołość powierzchowna czy nie ukrywa czego czasem?
 — Czasem kryje obojętność i chłód, i to podobno najpospoliciej.
 — Nie myślę, żebyś pan miał prawo o tem sądzić i mógł o tem wyrokować.
 — Przepraszam panią. Zapytany mówię, co myślę.
 — Najgorszy zwyczaj, panie Wacławie: nigdy się nie powinno mówić, co się myśli; ale... przepraszam, zapomniałam, że pan nie jesteś kobietą.
 — I dla mężczyzny przyda się ta rada. Co pani grać mi każe?
 — Na miłość Boga, co wesołego.
 — To tak trudno.
 — Trudno! trudno! Wszakże to pierwsza z brzegu szejne-katarynka potrafi.
 — Właśnie dlatego, że nie mam szczęścia być szejne-katarynką...
 — Bądź pan nią na chwilę: zobaczym, ile masz mocy nad sobą?
 — O to pani chodzi?
 — Gdyby.
 — A więc gram...
 I znów odezwały się klawisze, a polka wyrwała się z pod palców Wacława tak świeża, tak strojna, tak namiętnie pusta, tak śpiewna i śpiewająca, że w oczach Cesi stanęły salony oświecone i tancerze w białych rękawiczkach, i szepty tłumu wielbicieli... i cały świat jej marzeń pustych, szalonych, piętnastoletnich. A grał Wacław z takim wyrazem, z taką trzpiotowatością, jakby sam tańcował na upragnionem długo weselu.
 — Brawo! brawo!
 — Cóż teraz pani powie o mojej mocy nad sobą?