Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/126

dumnie. — Zadzwonił żywo. — Prosić tu pana Smolińskiego zaraz, zaraz!
 W przerywanej rozmowie wyczekiwali dobre pół godziny, nim rządca-plenipotent, w tej chwili widać mocno zajęty, nadszedł nareszcie. Z miną prawie zuchwałą, roztargniony i bez tych upokorzonych ukłonów, które się zwykle jeszcze za progiem rozpoczynały, stawił się z widoczną niechęcią i lekceważeniem.
 — Mój panie, — rzekł do niego Sylwan zgóry — oto jest list ojca: zabierają nam klucz Słomnicki; chcielibyśmy wiedzieć, ja i moja matka, jaki jest stan interesów naszych; nikt o nich lepiej nie może wiedzieć od pana.
 Smoliński głową pokiwał, zażył tabaki i odrzekł spokojnie:
 — A cóż, niema co taić: interesa złe, bardzo złe.
 Hrabina lekko wykrzyknęła, Sylwan tylko brwi namarszczył.
 — Jakże to być może? — spytał. — Przy takim majątku, takich szczęśliwych, jak powiadano, spekulacjach.
 — Długoby to o tem mówić, — odparł rządca — majątek prawda spory, ale i długów niemało.
 — Ale przecież w najgorszym razie Denderów zostać nam może?
 — Jeśli się nikt o swoje dopominać nie będzie.
 — Możeż to być, byśmy tak źle stali?
 — Tak jest, tu niema co kłamać: w Denderowie nawet ciężko się będzie ostać. Jeśli klucz Słomnicki zabiorą, ruszą się wszyscy wierzyciele hurmem; a jak poczną szturmować, a trzeba będzie ich płacić, nie wystarczy dla nich tego, co jest.
 — Ależ klucz Samodoły mojej matki?
 — I na nim jest połowa długu bankowego, a od drugiej połowy płaci się procent hrabinie Czeremowej.
 Głuche milczenie nastąpiło po tych słowach, wyrzeczonych ze zbytnią otwartością i bez żadnej ogródki, nago malujących fatalne położenie Denderów.
 — Wreszcie co tu mam państwu w bawełnę obwi-