Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/13

co to u was, jak wymiótł, nikogo nie widno! Gdzie ten duda gumienny?
 — A koło żniwiarzy.
 — Prawda, tylko go tam nie widziałem; a Janek?
 — Powiózł dla nich wodę z beczką.
 — Cóżem go nie spotkał? A panienka?
 — Z Brzozowską i dziewczętami poszła ot tu, w brzezinę na grzyby.
 — W taki upał! Głowę sobie przepali!
 — Tylko co poszły, widziałem: jeszcze ledwie do brzeziny może dochodzą.
 — Nie lepiej, mosanie, było kazać sobie zaprząc?
 — Panienka nie chciała.
 — A nie napójże Chorążanki (tak się nazywała) albo jej obroku nie zasyp, — dodał stary — bo to ty, mosanie, gotów na wszystko, aby tobie tylko prędzej wylecieć, a klacz gotowa się ochwacić.
 — Czy to mnie pierwszyzna! — odparł Hryćko, ruszając zlekka ramionami.
 — Otóż to, że ci nie pierwszyzna ochwacić konia, dlatego ci to, mosanie, się mówi.
 Parobczak, zapewne stare grzechy przypomniawszy sobie, w milczeniu już powiódł Chorążankę do stajni, a stary pozostał jeszcze czas jakiś na ławie. Widać na nim było znużenie, z którem zwykle do głowy przychodzą myśli smutne i dumy niepotrzebne; podparł się na dłoni, oczy wlepił w podłogę i wzdychał.
 Prócz skrzypiących wrót stajni, prócz lekkiego szumu lip starych i dalekich bardzo odgłosów pieśni żniwiarzy, nic więcej słychać nie było. Cisza letnia, cisza skwarnego wieczora, dodawała majestatyczności przepysznie zachodzącemu słońcu; rzekłbyś, że wszystko umyślnie zamilkło, żegnając pana dnia i ścieląc sobie także łoże spoczynku.
 W takich to chwilach sam sobie zostawiony człowiek, jeśli młody, bawi się, jak piłkami, barwnemi nadziejami przyszłości; jeśli stary, przerzuca z westchnieniem zbutwiałe zmarnowanego życia wspomnie-