Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/149

uszy, wykręcał sobie palce, mrugał oczyma, tupał nogami; a zdobywszy się wreszcie na uśmiech, rzekł:
 — Cóż, JW. grafie! choć nie spodziewaliśmy się, ale radzi jesteśmy. Cóż nam JW. pan przywozi?
 — Naprzód, gadaj mi, czy uratowałeś z klucza Słomnickiego, co było można? Ja konfiskatę potrafiłem na trzy miesiące jeszcze odciągnąć.
 — Ratujemy, ale to idzie ciężko.
 — Nie rozumiem, co to jest ciężko; powinno iść i musi.
 Smoliński spojrzał zpodełba. Hrabia stał, jak Jupiter, poważny i dumny.
 — Czyż to nam, panie grafie, tak z sobą mówić? Czy to pan nie wie, co się święci?
 — A cóż się święci?
 — Jużciż nie wyleziem z tej kaszy, choćbyśmy co ze Słomnik i uratowali.
 — Z czego nie wyleziem?
 — A z biedy.
 — Cóż to waćpan myślisz, że dla klucza Słomnickiego ja przepadnę?
 Smoliński spojrzał wielkiemi oczyma. Hrabia się uśmiechał z taką pewnością, z takiem zaufaniem w siebie, że choć Smoliński znał go zdawna, uśmiech ten go uwiódł i zniepokoił. Zachwiał się.
 — Cóż JW. hrabia myśli?
 — Co myślę? Ratować, co można, i po dawnemu iść dalej.
 — Którędy? — spytał znowu szydersko rządca.
 — To do mnie należy. Wiele masz w gotówce w kasie?
 — Po strąceniu mojej należności...
 — A to waćpan już naprzód sobie potrącasz?
 — Jestem bardzo potrzebny...
 — O tem potem... Wiele jest pieniędzy w kasie?
 — Prawdziwie, nie obliczałem się...
 — To może ja waćpanu powiem, ile być powinno?
 Smoliński rozgniewał się i ruszył ramionami.
 — Co to, panie hrabio, daremnie wodę warzyć?