Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/175

drej Liszta, który chce z dziesięciu dwadzieścia zrobić palców.
 — To nieuchronne przecie, a drugie może improwizacja (choć nieprzygotowana); ale mówmy, co wybierzemy.
 — Już jeśli trudnego potrzeba, naturalnie Liszta, jest to przynajmniej muzyka.
 — Bardzo dobrze! Liszt jest uosobieniem najwyższych trudności, ale co pan możesz zagrać z niego, bo Erlkönig oklepany, a Ständchen panny nawet się nie uczą.
 — Bodaj symfonję Berlioza, przez niego przepisaną.
 — O! to za mądre dla nas, a zwłaszcza za długie; tak coś krótszego, a con brio, naprzykład, marsz węgierski, jeśli go pan grasz.
 — Gram i nieźle.
 — Więc po uwerturze, którą wybierzem, wypróbowawszy wprzód, w jakiej nasza orkiestra najmniej robi omyłek, marsz węgierski Liszta; dalej...
 — Wedle teorji pańskiej, potrzebaby coś śpiewnego.
 — Niechybnie! Ale tyle jest rodzajów śpiewu! Zobaczmy, do kogo pan masz słabość.
 — O! naturalnie do Chopina.
 — Ciężko go tu pojmują; i panny piętnastoletnie, które go zrozumieć nie mogły, zrobiły mu reputację ekscentryczną.
 — To zależy od wykonania; zobaczysz pan, że z nim pogodzę.
 — A dalej, panie kochany, coś krajowego.
 — Mazur Chopina lub jego krakowiak i Thalberga fantazja z tematów narodowych ruskich.
 — Zgoda, zgoda! prześlicznie. Nareszcie dla tych Pań, o których mówiłem, trzeba koniecznie coś... Schuberta.
 — Zgoda i na Schuberta, choć wolałbym jedną z sonat jego, niż śpiewek: ale kto wysłucha sonaty?
 — Otóż i program gotów. Winszuję panu, że tylu