Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/180

 — Wie pan, nie chwaląc się, trafia się okoliczność jedyna dla pana.
 — Cóż to być może takiego?
 — Przybiegłem, nie chwaląc się, umyślnie z tą wiadomością, by go uprzedzić; jest wielu, coby mogli pochwycić przed panem; warto się pośpieszyć. Możesz pan mieć wyborne miejsce na wsi...
 — Miejsce na wsi; ja najmniej sobie tego życzę.
 — Jakto! Wszak niema, panie, szczęścia jak na wsi! Uściskaj mnie pan, nie chwaląc się, — podchwycił Falankiewicz — to jest okoliczność jedyna, niema jak wieś! Co pan masz robić w mieście?
 — Powoli znalazłbym może.
 — Nicbyś pan nie znalazł, nie, nie chwaląc się; lepiej jest usunąć się na ustronie i swobodnie kształcić w zaciszy. Będziesz pan miał tylko kilka godzin zajętych, resztę czasu swobodną zupełnie, pensyjkę na pierwszy raz niezłą, utrzymanie porządne; czegoż więcej życzyć można?
 — Ale gdzież? jak?
 — Gdzie? Zaraz powiem; jak? to się mnie spytaj. Ja mam moje stosunki i sposoby, i po przyjacielsku podam ci rękę.
 Wacław, przejęty wdzięcznością, dziękował serdecznie, choć istotnie wracać na wieś niebardzo sobie życzył.
 — Państwo Dębiccy, — rzekł Falankiewicz — bardzo godni ludzie, mają dwóch synków i chcą, żeby się przykładali do muzyki.
 — Dębiccy! — zawołał Wacław, którego nazwisko, znane w okolicy Denderowa, uderzyło — pani Dębicka!
 — Tak jest, pani podsędkowa Dębicka z Kudrostawu!
 — To w okolicy miasteczka...
 — Tak jest. Znasz pan ją?
 — Trochę znam... ale...
 — Masz pan co przeciwko temu miejscu?