Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/216

 — Doprawdy, nie mam się czem cieszyć; zresztą Pan Bóg mnie takim stworzył...
 — A jużciż, przepraszam! — podchwyciła Cesia. — Choćby z miejsca u państwa Dębickich cieszyć się pan winieneś. A powiedzże mi, proszę, — dodała, śmiejąc się do rozpuku, ale śmiechem przymuszonym — jakże tam ci ludzie żyją?
 — Jak ludzie.
 — Prawda, że to są zbogaceni ekonomowie?
 — Nie wiem ich przeszłości.
 — A żałujesz ich pan i chcesz bronić?
 — Nie, ale nic nie wiem.
 — No, to graj pan, kiedy mówić zapomniałeś. Zobaczym, możeś i grać zapomniał także.
 I, rozkazawszy grać, Cesia przerwała zaraz pytaniem:
 — Znasz pan tego gościa, co wyjechał?
 — Pierwszy raz go widzę.
 — Ktoś bardzo miły! To mój narzeczony! — szepnęła ze śmiechem.
 Wacław pobladł, schylił się nad fortepian.
 — Pani sobie żartuje — rzekł zcicha.
 — Nie! nie! doprawdy! Wczoraj mi się oświadczył; znajduję go bardzo dobrze. Nieprawda, że ma minę i świeżą, i młodą, i dystyngowaną?
 — Chce ją mieć, to prawda!
 — O! i ma! Zresztą, to do pana nie należy. Graj pan!
 Wacław grał znowu; Cesia mu przerwała:
 — Więc zapraszam pana na moje wesele.
 — Wątpię, żebym się pani przydał na co...
 — Znajdę dla pana zajęcie, — odparła — będziemy mieli tyle gości.
 Wacław już sam grać począł; ale ona, tupiąc nóżką, nie dała mu ciągnąć dalej i krzyknęła:
 — Dajże pan pokój temu graniu! Nieznośnie klapiesz po fortepianie. Mów mi co o Dębickich, żebym się pośmiać mogła.