Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/248

 — Co poczniesz, niewdzięczniku? — spytał.
 — Niewdzięczny nie jestem, bom tu wpierw przyszedł, gdy mogłem gdzie indziej pójść pierwej: pocznę, co Bóg mi wskaże.
 — Czego chcesz ode mnie, prześladowco mój i dzieci moich?
 — Chcę sprawiedliwości, imienia mego, własności mojej.
 Hrabia stanął, utopił oczy w podłogę, zamyślił się.
 — Nie, nie! to być nie może! — zawołał — to hańba; lepiej śmierć!
 I rozśmiał się szydersko.
 — Idź precz!
 Lecz, nim Wacław do drzwi doszedł, odwołał go znowu.
 — Czego chcesz? — spytał — chcesz majątku?
 — Chcę imienia.
 — Imienia! — rozśmiał się znowu Dendera z boleścią. — Chcesz imienia splamionego zbrodnią, którą mi dowodzisz, choć nie dowiedziesz.
 — Chcę imienia, które mi się należy.
 — Chcesz majątku?
 — Części mojego ojca.
 — Wyrzeczesz się imienia, zapomnisz wszystkiego?
 — Więc nie jestem przecie szalbierzem. — zawołał, podchwytując Wacław — ani matka moja włóczęgą!
 Hrabia uczuł się zmieszanym, zamilkł, mierząc go okiem nieufnem.
 — Godzę się jak z napastnikiem — rzekł wykrętnie. — Prawda czy fałsz znajdzie złośliwych, co ją głosić będą; odbierzesz mi dobre imię, mnie i dzieciom potrzebne: wolę się okupić.
 — Ja nie chcę jałmużny, — odparł Wacław, podnosząc głowę — ja chcę mojej własności.
 — I będziesz jej dochodził, sromocąc ten dom, który cię od dziecka wychował?
 — Wychował! — rozśmiał się zkolei Wacław — syna brata, jak sierotę! z litości, w upokorzeniu,