Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/28

 — Cha! cha! Nieoszacowana Brzozosia już nas i pożeniła.
 — No, czemużby nie?
 — Ale zmiłujże się, on o tem ani pomyśleć nie może... A...
 — A! przepraszam! To jeszcze zobaczymy! Chybaby był ślepy, i z pozwoleniem, nie do niego mówiąc, głupi. Nie pochlebiając, takiej drugiej, jak moja Frania, nie znaleźć jak grzyba nad drogą.
 — Zapomniałaś, Brzozosiu, że panowie to insi ludzie; samaś mi o tem mówiła, że u nich inny obyczaj, inny gust i wszystko inaczej jak u nas. Inny świat!
 — Inny świat! Bałamucisz. Albo to jest dwa czy trzy światy? Banialuki, Franiu! A co go tu przyniosło, jeśli nie przeznaczenie? Hę? Jak ciebie zobaczył, już ja o resztę jestem spokojna. Otóż mamy sobie kawalera, chwała Bogu, i co się zowie.
 Roztropniejsza Frania uśmiechnęła się, nie dopuszczając tej myśli zupełnie, choć ona jej pochlebiała; ale Brzozowskiej już z głowy tego wybić nie było można.
 — Skorzystałam — dorzuciła szybko — i wypytałam się tak, niby nic, o wszystko a wszystko, tego pana Janka podpoiwszy odrobinkę. Otóż możeś ciekawa tych hrabiów?
 — Ale, moja Brzozosiu, do czego nam to wszystko?
 — No, dajmy na to, że aby gadać, cóż to zaszkodzi?
 — Tak, to co innego. A cóżeś się dowiedziała, kochana Brzozosiu?
 — Tylko słuchaj uważnie. Naprzód, że nasz pan kawaler...
 — Nasz! znowu nasz? Moja Brzozosiu!
 — A już, że nasz, to nasz, — żywo potwierdziła stara — ale to mniejsza. Ma tedy naprzód ojca, pana grafa. O nim tośmy już i dawniej słyszeli: człowiek bardzo bogaty, wiosek kilkanaście, pałace, ogrody, pieniędzy huk i z miny pan całą gębą.
 — Widzisz sama, Brzozosiu, gdzieżby taki pan mógł synowi pozwolić...