Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/282

będzie; a była tego potrzeba, bo Powała i Farurej już się grzecznie wymawiali.
 W Wulce tylko wieść o spadku przykre zrobiła wrażenie na wszystkich; przywiózł ją ksiądz Warel, zastał rotmistrza koło stajni i szepnął na ucho wielką nowinę.
 Stary pobladł, ręce załamał, stanął jak wryty, jakby go srogie dotknęło nieszczęście.
 — Co to wam? — spytał ksiądz.
 — Co? — rzekł stary. — Ostatnie najpiękniejsze, najdroższe moje nadzieje w łeb wzięły.
 — Jakie nadzieje?
 — A! kochany ojcze, nic bo ty nie wiesz: snuło mi się po głowie, że ich pożenię, ale wola Boża!
 — Kogoż to jegomość chciałeś tak żenić?
 — A Franię moją z nim, bo się dosyć wzajemnie upodobali.
 — No! więc cóż przeszkadza?
 — Widzisz jegomość, — miljony! — a toć to bardzo dobry chłopiec, ale mu się głowa zawróci.
 — A pfe! nie, nie, rotmistrzu! — odparł ksiądz Warel. — Wiele jest licha na świecie, ale dobrego jeszcze więcej: zbyt czarnych o naturze ludzkiej nie potrzeba mieć wyobrażeń. Poczekaj, przekonasz się, to chłopię pobożne, poczciwe...
 — Otóż mi i dlatego żal, bom go niemal jak własne dziecko ukochał.
 — Ale zobaczysz, rotmistrzu, że go fortuna nie zmieni: ja jestem tego pewny, nawet sobie także osnułem projekcik na niego, jak inni, spekulując już.
 — Co? i wy, księże proboszczu?
 — Albom to ja nie człowiek i nie egoista, myślicie? — zaśmiał się ksiądz wesoło.
 — Ale jakież to projekta?
 — Musi mi założyć szkółkę dla dzieci i szpital dla ubogich, od tego nie ustąpię; w dodatku i kościół wyrestaurować.
 — Zgoda! zgoda! zgoda! — nagle zboku odezwał