Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/291

zów skruszonych, czarnej, a lubej przeszłości, ozłoconej młodemi dumami?
 Oboje milczeli, milczeli i dwa czy trzy razy mignęły ich spojrzenia, spotkały się, unikały, wróciły ku sobie, aż Wacław rzekł cicho:
 — Więc za rok dopiero?
 — Co za rok?
 — Wesele pani? Muszę o tem wiedzieć, bom wcześnie zaproszony.
 — Za rok, tak, za rok! — złośliwie odparła Cesia. — Za rok lub prędzej może. Ale ja myślę, że pan mnie prowadzić nie będziesz do ołtarza, chyba odprowadzać?
 — Wątpię! — rzekł sucho Wacław.
 — O tej Frani mówią, że taka ładna, taka naiwna! — rozśmiała się. — Jakto jej musi być do twarzy, gdy w fartuszku niosąc ziarno, drób z ganku zwołuje...
 — Wie pani! — oburzony zawołał Wacław — że istotnie ślicznie jej wśród tej sielanki, wśród kurek i gołębi...
 — A! nareszcie wymogłam, żeś się pan przyznał. Więc śliczna! Otóż to lubię, to szczerze — dodała złośliwie, ale ze wzruszeniem. — Opiszże mi pan przyszłą kuzynkę.
 — Tak daleko jeszcze myślą nie sięgnąłem...
 — To może sercem! — szczebiotała hrabianka. — Ależ śliczna! wszak śliczna! — powtórzyła z przyciskiem. — Powiedzże mi pan, blondynka czy brunetka, słuszna czy mała?
 — Pani to wie doskonale, bo ją musiałaś nieraz widzieć w kościele.
 — Nie! nie! przepraszam, nie mam zwyczaju oglądać się za siebie. A zresztą, nie byłam tak ciekawa.
 — Więc nacóżbym ją pani opisywał?
 — Masz pan słuszność, nie warto!
 Oboje zamilkli trochę znowu. Wacław odniechcenia decymami chodził po fortepianie; Cesia przeszła