Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/369

Galicjaninem i prześliczną jego córką. Przyznam ci się, że baron jak baron, ale cudna Ewelina niezmiernie mnie zajęła. Wczoraj spotkałem cię z nim w karecie, wiesz więc, gdzie stoi? znasz ich? możesz mi Roś powiedzieć?
 Edzio spojrzał z uśmiechem na hrabiego i ruszył ramionami.
 — Znam ich i nie znam — odpowiedział. — Stoją na ulicy Miodowej, około pałacu Paca. Baron miał do mnie list polecający od hrabiego Z. ze Lwowa; tyle o nim wiem tylko. Mój przyjaciel zaleca mi go jako bardzo dystyngowanego człowieka, dobrze położonego na dworze austrjackim, bogatego i mającego interesa w Warszawie. List zapoznał mnie z baronem.
 — Ale któż to jest? — spytał Sylwan. — Obywatel galicyjski? wysoki urzędnik? jakie są jego stosunki?
 — Wszystko to tajemnica, — rzekł Edzio — wczoraj M. mówił mi, że zdaje mu się, jakoby go w Wiedniu widział, ale sobie dobrze nie przypomina, w jakiej roli i gdzie.
 — Baron musiał ci się przecie nieco wygadać?
 — Tyle co list, — odparł Edzio — a przyznam ci się, nie byłem ciekawy i badać go nie chciałem.
 — Widziałeś baronównę?
 — Widziałem.
 — Bardzo ładna! prześliczna! nieprawdaż?
 — Ładna, ale mi się tak bardzo nie podobała; jak na młodą osobę, nienaturalnie jest dumna, obojętna i chłodna.
 — Czy będą tu bywali? przyjmowali? Czy zabiorą jakie stosunki?
 — Widzę, że baron tego pragnie; prezentowałem go wszędzie, dom najął obszerny i urządza go na pańską skalę. Myślę nawet, że zamieszkają w Warszawie.
 — Będę cię prosił, abyśmy tam kiedy razem być mogli — dodał Sylwan.
 — Najchętniej! — pośpieszył oświadczyć się Edzio.
 Na tem skończyła się rozmowa, z której Sylwan