Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/382

mi będzie zdawać sprawę z każdego ruchu, z każdej myśli...
 — Ze wszystkiego! Ja nie mam tajemnic.
 Frania westchnęła.
 — Miałam dziś tego dowód, gdyś mi, tłumacząc tę Cesię, którą byłam tak pokochała, a której teraz tak się już boję, przyznał się, żeś ją kochał troszeczkę. A czy tylko troszeczkę?
 — Troszeczkę i to już przeszło.
 — Przeszło? a nie wróci?
 — Uczucia takie nie powracają.
 — Ja nie wiem; ja sądzę, że na dnie serca zawsze, na wieki, zostawać muszą.
 — Ale to nigdy nie było uczucie gwałtowne; pytałem siebie, jestem pewien, że dla mnie siostrą tylko być może. Chłodny z nią jestem, obojętny i litość zajęła miejsce uczucia, zrodzonego sieroctwem, samotnością, pragnieniem dziecinnem współczucia.
 — Litość? — spytała Frania — a czegoż się nad nią litujesz?
 — Cesia wychodzi za starca, do którego nie ma przywiązania; przyszłość jej straszna i ciemna.
 — Wszakże go sobie sama wybrała?
 — Tak, pragnienie bogactw, zbytku, błyszczenia na świecie obłąkały ją. Żal przyjdzie za późno...
 — A, proszę, nie żałuj jej pan tak bardzo!
 Wacław się rozśmiał.
 — Nie bądź zazdrosna! — rzekł pocichu, całując przytrzymaną jej rękę. — Możeszże się kogo obawiać?
 — A, wszystkich! — odezwała się Frania tęsknie. — Czyż nie znam siebie? czyż myślisz, że nie wiem, jak wiele mi braknie? jak wobec was jestem prostą, dziką, nieokrzesaną wieśniaczką?
 — To właśnie daje ci wdzięk nieopisany: nie trać go, proszę, nie staraj się być inną! Bądź pewna, że przy tobie zniknie dla mnie świat cały.
 — Muszę, jaką jestem, pozostać — odpowiedziała Frania. — Wiem dobrze, że za późno byłoby chcieć