Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/39

jąc, syn dorabiał się opinji sensata, polityka, reformatora; pozwalał na te niewinne hulanki językowe i podsycał nawet argumenta Sylwana swoją lekką opozycją, kończącą się zawsze wykrzyknikiem:
 — Mów ty sobie, co chcesz, jam już za stary, bym zmienił sposób widzenia: i położenie nasze w społeczeństwie, i imię, i związki rodowe obowiązują mnie dotrzymać placu na starem stanowisku mojej familji.
 W tej chwili, będąc sam na sam we cztery oczy, hrabiowie, stary i młody, nie widzieli potrzeby w długą się wdawać rozprawę, którą oba już po wielekroć powtórzyli, a która ich nudziła. Ojciec puścił dym z cybucha, syn ziewnął i zamilkli.
 — Kogóż się spodziewamy? — spytał Sylwan po chwili.
 — Jak zwykle wszystkich — odparł dumnie ojciec.
 — A więc tłumu?
 — Sto, półtorasta, dwieście osób może, kto wie!
 — Taki zgiełk mnie nie bawi — rzekł melancholijnie młody.
 — Dziwna rzecz: wy młodzi teraz młodych gustów nie macie.
 — Starzyśmy głową i sercem.
 — Tem gorzej.
 — Tem lepiej, ojcze, nie spotkają nas zawody.
 — Cóż z sobą robisz rano? — odwracając rozmowę, przerwał ojciec, nie chcąc napróżno szafować argumentami, które się na wystawę przy ludziach przydać mogły.
 — Ja? Albo co?
 — Bo ja mam jeszcze liczne zajęcia.
 — Pójdę do siebie.
 To mówiąc, Sylwan wziął czapkę ze stolika i, nie spojrzawszy nawet na hrabiego ojca, oddalił się, świszcząc piosenkę.
 Ledwie wyszedł, hrabia zadzwonił; ukazał się lokaj wygalonowany, w paradnej liberji.
 — Pana Smolińskiego!
 — Słucham JW. grafa, zaraz...