Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/407

głowę, słucha, gotów się domyśleć, a nigdyby mi nie darował, gdyby to do niego doszło. Niema sposobu przystąpić do niego z pieniędzmi. Nie widzę ratunku.
 Farurej głęboko się zamyślił.
 — Tak jest drażliwy? — spytał. — Ale gdybym mu sam się zaofiarował z pożyczką...
 — Mógłbyś go pan sobie narazić bezpotrzebnie; nigdy się nie przyzna, że jej potrzebuje, jestem tego pewna.
 — Mógłbym kogo użyć za pośrednika.
 Cesia zamilkła i westchnęła tylko znowu, z wyrazem tęsknoty.
 — Dajmy pokój, — odezwała się, uśmiechając melancholicznie — na to poradzić niepodobna.
 — Musimy! — zawołał Farurej. — Zostaw mi, pani, staranie, podejmuję się wszystkiego.
 — Pan mnie zgubić możesz, jeśli się ojciec domyśli, — przestraszona poczęła Cesia — zlituj się.
 — Nie mamże żadnej u niej ufności?
 — Ale ta rzecz tak drażliwa!
 — Pozwól mi, pani, spróbować.
 Cesia zamilkła.
 — Próbuj pan, — rzekła — ale ja nie mam nadziei, żeby mu się powiodło, znam ojca, znam charakter jego, to rzecz niemożliwa, niepodobna.
 Farurej pocałował ją w rękę pocichu. Cesia wstała szybko pod jakimś pozorem, a stary Dendera, obudzony szelestem, podniósł głowę od gazety. Nie spuszczał on oka z córki i przyszłego zięcia, wiedział, że już przygotowano mu pole i z uśmiechem począł coś prawić o polityce hiszpańskiej. Farurej przysiadł się do niego i czas jakiś rozprawiali o niczem, igrając ze słowami, które ich doprowadzić miały nieznacznie do zamierzonego celu.
 — Jaki tam kurs papierów? — spytał Farurej.
 — Papiery nisko stoją, — rzekł Dendera — zanosi się na wojnę, na wszystkich bursach spadają.
 — Chciałem właśnie kupić akcyj jakich — odezwał się zalotnik.