Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/42

 — Ot, takie nieszczęście: łaska to Boża, że interes z JW. panem; chciałem podnieść moją sumkę.
 — U kogo?
 — U JW. pana, bo to...
 — A maszże co u mnie?
 Szlachcic stanął wryty, osłupiał.
 — Daruj, serce, Pęczkosiu, mam tyle zajęcia, nie biorę na procenta tylko dla znajomych i niebardzo pamiętam. Ale zdaje mi się, że przypominam sobie coś; tak, tak! tysiąc czy dwa tysiące rubli.
 — Dwa tysiące pięćset, JW. panie.
 — Może być, może być... w istocie...
 — Niezawodnie, JW. hrabio.
 — Nie zapłaciłemże ci w roku przeszłym? — naiwnie zapytał hrabia.
 — Nie, JW. panie, opóźniłem się z prośbą moją.
 — Ano! cóż? Jeśli masz u mnie, to rzecz święta, idź do Smolińskiego i odbierz...
 — Ale, JW. panie, wielki mam kłopot, że mi się gdzieś oblig zawieruszył.
 — O, o, o! — długo, przeciągle zawołał gospodarz, kiwając głową — o! cóż znowu! Ty taki porządny, mógłżeś zarzucić oblig? O! to źle!...
 — Przypadek, JW. panie, w drodze...
 — Jakkolwiek bądź, jest czy niema obligu, skoro ci się należy...
 — Pan Smoliński najlepiej wie o tem.
 — Ano! to niema kwestji.
 — Ale mi robi trudności.
 — Zachciałeś! Uchylimy je, to się ułoży, nie frasuj się.
 I hrabia usiadł, rozpierając się szeroko.
 — Ale — dodał — idźże z tem do Smolińskiego, bo ja, jak wiesz, temi drobnemi interesami wcale się nie zajmuję, u mnie tylko masy znaczą, kieruję ogółem. To się załatwi.
 — Byłem właśnie u pana Smolińskiego.
 — A cóż?
 — Robi mi trudności z powodu obligu.