Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/504

 Słodkiewicz, tak zwykle wymowny i przytomny, nie wiem, skutkiem wina czy ciepłej wody, tak się zmieszał, że chcąc powiedzieć jakoś wszystko razem, nie powiedział nic wcale.
 Hrabia rozśmiał się dobrodusznie: pochlebiało mu bowiem zmieszanie szlachcica przed jego obliczem, a nie domyślał się jeszcze, o co chodziło.
 — No, mój kochany panie Słodkiewicz, — rzekł tonem protekcjonalnym — śmielej, śmielej. Cóż chcesz?
 — To jest, — począł drugim nawrotem Słodkiewicz — że jabym chciał się żenić.
 — A czemuż nie! Bardzo dobrze! — zaśmiał się hrabia.
 — Tysiąc dusz! To piękna rzecz. I kapitały!
 — I kapitały! I to rzecz bardzo piękna.
 — Czas wreszcie o postanowieniu pomyśleć.
 — Łysina przypomina! — rzekł, uśmiechając się, hrabia. — Choć jej jeszcze masz mało, ale sama pora!
 — Człowiek pragnąłby wziąć co z dobrego domu.
 — Naturalnie — poparł hrabia, nie wiedząc jeszcze, do czego sędzia zmierza. — Krew! krew! to grunt!
 — I gdybyś JW. pan był łaskaw, — omylił się Słodkiewicz — a pozwolił mi starać się...
 — O kogo? — niespokojnie spytał Dendera.
 — O hrabiankę! — rzekł wreszcie Słodkiewicz.
 — O moją córkę! — wykrzyknął hrabia — o moją córkę!
 I twarz jego, dziwnie zmieniona na chwilę, skrzywiła się śmiechem szyderskim, którym wybuchnął, kładąc się na krzesło i trzymając za boki.
 — O moją córkę! Pan Słodkiewicz! O moją córkę! A! to przedziwne! to nieoszacowane! to doskonałe! to wyborne!
 Sędzia stał osłupiały, spadłszy odrazu z trzeciego piętra.
 Hrabia śmiał się i śmiał, nie mogąc powstrzymać, ale z oczu jego zaiskrzonych gniew buchał: pomiar-