Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/510

co wyszukaj: dam ci porękawiczne po rublu z duszy; a prędko, a gładko.
 Smoliński się ukłonił, obietnica dobiła go.
 — Ja zaraz szperać pocznę, czy się co nie trafi — rzekł. — Ale, ale... — zająknął się.
 — No, co tam za „ale“.
 — Już kiedy tak, to się taić nie będę.
 — A cóż tam za tajemnicę masz zanadrą?
 — Pan hrabia znasz Słodkiewicza? — rzekł po przestanku eks-rządca.
 — Znam go trochę.
 — Nie wiem, co on tam ma do hrabiego.
 Dendera śmiać się zaczął.
 — Co ma, to ma: mnie to wiedzieć. A cóż?
 — Ten łotra kawał spiknął się na pana hrabiego.
 — On! jak?
 — Wszak on długi nabywa na Denderowie i przysiągł, że do licytacji doprowadzi!
 Hrabia pobladł.
 — Długi na Denderowie! — zawołał. — Ja płacę każdemu, kto zażąda! Mam w kasie sto tysięcy, na kontrakta Wacław mi dał weksel do swego bankiera bez ograniczenia: któż śmie zbywać moje długi!
 — Wszyscy je zbywają...
 Hrabia zmieszał się jeszcze bardziej.
 — Jakto, już nabył?
 — Przeszło półtorakroć: dziś pojechali do Palnika.
 — Co? do Wacława?
 — Tak jest i te dwakroć chce kupić.
 — To rzecz skończona: dałem mu Ciemiernę.
 — W dwóchkroć? — spytał Smoliński, uśmiechając się.
 — A co myślisz: wziął w dwóchkroć i jeszcze podziękował! Głupi! kapitalnie głupi: trzeba tylko wiedzieć, jak z nim gadać!
 — Jak Boga kocham, — zawołał eks-rządca — z hrabią niema co się borykać! Sto razy było kuso, zawsze JW. pan staniesz na nogi!
 Dendera uderzył się w czoło.