Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/522

tantów mojego monarchy: odezwę się do niego i wyjadę, kiedy zechcę i jak zechcę. Jeśli się targuję z wami, to z dobrej woli mojej, aby na biedne moje dziecię ukochane nikt nie śmiał narzekać.
 Dwaj hrabiowie spojrzeli po sobie. Sylwan, na dany przez ojca znak, wyszedł do drugiego pokoju.
 — Mów pan, mów, a żywo! Ile chcesz za hrabiostwo swoje, ile za doznany zawód, ile za koszta starań i wesela: dam, co będę mógł; zapłacę, panie hrabio, zapłacę.
 — Straty moje są ogromne! — zawołał hrabia.
 — Wszystko się porachować daje.
 — Sylwan na tę podróż nieszczęsną kilka tysięcy dukatów puścił.
 Baron ramionami ruszył, widząc, że do końca nie dojdą: tupnął nogą zniecierpliwiony i rzekł:
 — Mów pan, ile chcesz, żebyś nas wypuścił? Mów, ile chcesz?
 Hrabia, nie robiąc już ceremonji, namyślał się tylko.
 Z ujmą było dla niego zażądać za wiele i ustąpić, obawiał się stracić znowu, jeśliby baron wyżej taksował swój okup: wielka ogarniała go niepewność.
 — Panie baronie, — rzekł czulej, chcąc inaczej zakończyć — czyżbyśmy tak, my, my, których dzieci połączyły się najświętszym węzłem, mówić z sobą powinni?
 Hormeyer ruszył ramionami.
 — A! srogo i ciężko mnie pan sądzisz, — dodał hrabia — zniosłem od niego i przebaczam rozranionemu ojcowskiemu sercu, czegobym nie zniósł i nie przebaczył nikomu. Podajmy sobie dłonie.
 Baron ukłonił się, ale cofnął rękę.
 — Niegodzien jestem tego zaszczytu — rzekł szydersko.
 — Jabym powinien się żalić i gniewać, nie pan, — mówił hrabia — opamiętaj się pan, rozstańmy się w zgodzie.