Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/525

 — Jak najogólniej, jak najogólniej o wszystkich to powiedzieć można, niema wyjątku!
 — Pozwól na jeden! — zawołała Frania.
 — Na żaden pozwolić nie mogę! O! ty nie znasz mężczyzn, ty nie znasz... jego nawet! — dodała pocichu.
 — Ja go nie znam! — z podziwieniem wykrzyknęła Frania. — A któż go zna lepiej ode mnie?
 — Ktoś! — tajemniczo szepnęła hrabianka.
 Chwilę milczały, a Cesia westchnęła.
 — Znam go, bom się z nim wychowała, bom nań patrzała od dzieciństwa, bo się nawet kochał we mnie.
 — Wiem o tem — rzekła Frania zmieszana.
 — Ale nie wiesz, ile w tej duszy, ile w tem sercu, tak na oko prostem i szczerem, niezbadanych tajemnic.
 — Przestraszasz mnie.
 — Radabym cię przestrzec tylko i uzbroić.
 Frani łzy się z oczu puściły, ale je otarła nieznacznie. Cesia zobaczyła je i udała, że nie widzi, mówiąc dalej.
 — Powiedz to sobie wcześnie, że Wacław zawsze cię kochać nie może.
 — Gdy on przestanie, ja umrę — odezwała się Frania.
 — On przestanie, ty przecierpisz i żyć będziesz: trochę ci smutniej będzie na świecie, trochę się rozczarujesz, wypłaczesz i wyjdziesz z tej próby silniejszą.
 — A! czyż to próba konieczna?
 — Jeśli z kim, to z Wacławem — dodała Cesia. — Ja go znam dawniej i lepiej; łatwo się przywiązuje, ale ostyga prędko! Natura artystyczna, wrażliwa, ale niestała.
 Frania patrzyła ciekawie na ożywioną Cesię, która, chodząc po pokoju, zdawała się odkrywać jej całą duszę i mówić z największą szczerotą.
 — Nim pokochał ciebie, kochał się we mnie do sza-