Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/71

 — A zatem po kontredansie.
 — Właśnie go kończymy.
 I ujęli się pod ręce, a pan Powała śmiał się z łatwowierności męża, a hrabia śmiał się zawczasu z rotmistrza, widząc go w usposobieniu takiem, że niczegoby odmówić nie potrafił.
 Weszli do pokoju, w którym był stół pokryty butelkami: hrabia z pod obrusa dobył zapleśniałą bańkę węgrzyna, samym swym kształtem nie do dzisiejszych należącą czasów.
 — Vous m’en direz des nouvelles — rzekł, mrugając.
 — Tokaj stary.
 — Stary, ośmdziesiątletni tokaj, zobaczysz.
 — Zdrowie solenizanta!
 — Dziękuję ci, rotmistrzu! — dodał żywo z wesołą twarzą i śmiechem dobrodusznym. — Nie wszyscy mi jednak, jak ty, dziś winszują.
 — A! są, co lepiej to może umieją, ale pewnie nie tak szczerze.
 — Cha, cha! Różnie się trafia! Miałem dziś właśnie jedno bardzo oryginalne powinszowanie.
 — A cóż to takiego, panie hrabio?
 — Wyobraź sobie, rotmistrzu, nieokrzesanego brusa, który, przed rokiem na klęczkach wyprosiwszy sobie u mnie, żebym przyjął jego sumkę na procent, dziś obrał sobie dzień moich imienin, by mnie napaść o jej oddanie.
 — Mais c’est bête!
 — C’est absurde! I złapał mnie naturalnie zupełnie niespodzianego, nieprzygotowanego. Oburzony, kazałem natychmiast Smolińskiemu choćby u Żyda wziąć i zaraz tego miłego gościa uspokoić: tak mnie to poruszyło.
 — Cóż to za sumka? — spytał rotmistrz.
 — Une misère de 30.000 florins.
 — Chcesz, hrabio, to ci jutro przyślę.
 — Alboż możesz mieć gotowe pieniądze? — spytał hrabia z dobrze udanem zadziwieniem i niedowierzaniem.