Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/73

sądzili. Walski się nudził i chętnie przyjmował serdeczności Sylwana, choć z nim nie sympatyzował: już dla zabicia czasu, już przez angielską jakąś obojętną dumę. Sylwan też nadskakiwał mu w cztery oczy, żeby mieć prawo potem wobec stu osób mówić do niego: — Mój Karolku! — i, wziąwszy go pod rękę, szeptać i śmiać się.
 Gdy usiedli na ustroniu, a tak przecie, żeby cała młodzież widzieć mogła, że hrabia Sylwan z hrabią Karolem poufale coś szepcą (bo z sali do gabinetu przez drzwi otwarte widać było wszystko), przemknął się stary pan Jacek Kurdesz mimo drzwi i naturalnie hrabia Karol zapytał:
 — Cóż to za stara podgolona czupryna?
 — A! a! wyśmienity szlachciura, właśniem ci o nim miał mówić.
 — O nim?
 — O nim i nie o nim tylko, ale tak jak, bo o córce.
 — Ma i córkę? Jest tutaj?
 — Quelle idée! To sobie prościuchna dziewczyna, ale śliczna jak dzika róża.
 — Porównanie nie nowe, ale barwne — rzekł Karol, puszczając dym półgębkiem do góry.
 — Wystaw sobie, — kończył Sylwan — coś tak niewinnego, tak prostego, tak naiwnego, jakby w powieści, jakby nie na naszym świecie, gdzie dwunastoletnie dzieweczki już intrygować poczynają. Kibić trochę silna, ale kształtna bardzo, twarzyczka śliczna, uśmiech bardzo wdzięczny.
 — Oho! wpadasz w zapał, poetyzujesz: czyżbyś się miał w tej prościuchnej dzieweczce zakochać?
 — Zmiłujże się! Zakochać! C’est beaucoup dire, ale myślę o czemś...
 — Naprzykład?
 — Myślę sobie zapracować na miłe wspomnienie.
 — Jakże to, hrabio?
 — Rozpocząć z nią romansik naprędce, bez konsekwencji.
 — Bez konsekwencji! — rozśmiał się Walski