Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/76

 — I nie tak szlachcianka ubużuchna, jak ci się może wydawać. Smoliński mi mówił, że mają dwakroć sto tysięcy zgórą u mojego ojca. Wioseczka krom tego bez długów i coś pewnie jeszcze w szkatułce.
 — Tem gorzej, a gorzej! — dodał Karol. — Nie radzę ci się w to wdawać, albo skończysz na ożenieniu, albo na awanturze.
 — Ba, nie takim głupi!
 — Wypadnie ci zostać podłym lub głupim, a wybór, przyznam się, niełatwy.
 — Na jakiegoż to moralistę napadłeś tego wieczora? — spytał Sylwan trochę zmieszany. — Musisz sam gdzieś być w tęgich obrotach, kiedy ci się na taką surowość względem mnie zebrało.
 Karol westchnął tylko i nic nie odpowiedział.


 Zygmunt-August przysiadł do żony, korzystając z figury, do której w tej chwili pochwycono rotmistrza, nieodstępnego jej cavaliere servante.
 — Ma chérie! — rzekł zcicha.
 — Co każesz, Guciu? — spytała, przechylając się bardzo wdzięcznie, pani hrabina, tak, żeby ruch jej wykazał pięknie utoczoną kibić.
 — Powiedz mi, proszę, co to jest twojej matce?
 — Mojej matce?! Zdaje mi się, że ją głowa boli.
 — Nie wiesz nic! Robiła mi dziwne zapytania, ledwie nie wymówki...
 — Tobie?! — z dobrze odegranem zdziwieniem spytała żona. — Est-ce possible?
 — Zdaje mi się, — poważnie kończył Zygmunt-August — że na te wymówki nie zasłużyłem.
 — Jakiegoż były rodzaju?
 — Różne, i wostatku i za ciebie.
 — Za mnie?! — mieszając się nieco, sentymentalnym półgłosem, odrzekła Eugenja. — Nie pojmuję tego.