Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/78

ma grzeczność wymagała, żeby coś przemówił do Cesi. Ona spotkała jego ledwie poczynające się na ustach słowa wejrzeniem i uśmiechem tak silnie przemawiającemi, że gdyby nie poważne roztargnienie i smutek Karola, byłby musiał zadrżeć aż do głębi. Był to uśmiech i wejrzenie dzieweczki, której pilno dowieść, że wyszła z dzieciństwa; siłą ledwie im dorównać może uśmiech i spojrzenie starej zalotnicy.
 — Możeż to być, żebyś pani już odpoczywała?
 — Godziż się, żebyś pan nie tańcował?
 — Ja nigdy, lub tak jak nigdy nie tańcuję.
 — Dlaczego?
 — Trzeba być bardzo młodym, żeby się tak wesoło wykręcać.
 — A pan chorujesz na starość i na byronowskich bohaterów?
 — Nie pani! — odparł trochę zdziwiony śmiałością Karol. — Mam daleko rzeczywistszą chorobę w sobie, nie potrzebuję jej sobie tworzyć.
 — A cóż to za choroba? Wszak nie podagra, jak u pana podczaszego?
 — Dotąd nie, ale coś daleko gorszego.
 — Byłażby to febra, z którą miss Lucy pięć lat już się pieści i rozstać nie może?
 — Coś gorszego nawet od febry.
 — Doprawdy, gorszego? Już nic domyśleć się nie mogę.
 — Bardzo pani winszuję.
 — A, a! Ja się nie potrafię domyśleć, a pan nie zechcesz mi się zwierzyć?
 — Doprawdy! Nic ciekawego, stare dzieje.
 — Tem lepiej! Ja tak stare dzieje lubię!
 — Moja historja nieciekawa wcale: nudzę się tylko.
 Cesia, która się oświadczenia była gotowa spodziewać, zaczerwieniła się z niecierpliwości i gniewu.
 — Brzydka choroba, — odparła z przymuszonym uśmiechem — ale pan wiesz, że teraz wszyscy bardzo wierzą w homeopatję, i miss Lucy ciągle mi o jej za-