Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/84

 — Cóż z tego, że ją przyjęto bezprawnie; niech ci pokutują, co przyjmowali.
 — Ależ oni nam łaskę zrobili.
 — Niech kpy jakieś łaski nie robią przeciw prawu. Jadę do Żytkowa i wyrobię, co potrzeba, tylko mieć muszę na to pieniądze. Co mamy w kasie?
 — Wczoraj ostatnie pięćset złotych oddałem w moc pensji hrabiemu Sylwanowi i dwieście hrabinie; zostało sześćdziesiąt sześć, groszy dwadzieścia.
 — Siedźże sobie z niemi, ja na drogę dostanę.
 — Ale tu grubego grosza potrzeba, bo u nas wszystko się wprawdzie robi, ale robota drogo kosztuje.
 — Jak myślisz? 30.000 dosyć będzie?
 — Do zbytku.
 — No, to mi wystarczy!
 — Ale skądże je wziąć?
 — Spytaj lepiej, skąd wziąłem.
 — Jakto? Już są...
 — Już są.
 — Ale skądże, u licha?
 Hrabia, mimo strapienia, uśmiechnął się zwycięsko.
 — Prawdziwie, — rzekł dotknięty Smoliński — ludzie są osobliwszej łatwowierności.
 — Kto ma ustaloną opinję i kredyt...
 Smoliński ruszył ramionami.
 — Proszęż hrabiego, dla kogo mam oblig przygotować?
 — Panu rotmistrzowi.
 — Co? Jeszcze Kurdesz dał?
 — A, nie, nie Kurdesz! Temu nawet zaległy procent potrzeba dziś wypłacić jak najregularniej, żeby się nie zgłaszał o kapitał, ale panu rotmistrzowi Powale.
 — O, cóż u licha! Nie domyśliłem się! — zawołał Smoliński, śmiejąc się. — To co innego!
 — Jakto co innego, trutniu! — cały w płomieniach poskoczył hrabia, zaciskając pięści. — Mów