Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/94

łoblach, i rotmistrzem, który wedle zwyczaju sam, jadąc, powoził. Ujrzawszy córkę, zatrzymał się stary, posunął trochę, poprawił siano i wskazał jej miejsce przy sobie.
 — Pewnieś się nalatała dosyć, musisz być zmęczona — rzekł łagodnie. — Siadaj, to cię do domu odwiozę.
 — Jabym poszła piechotą, kochany ojcze!
 — Siadajno, siadaj! Ceregielów nie rób. Chorążanka jeszcze i nas dwoje pociągnie.
 I Frania lekko skoczyła do wózka, sadowiąc się przy ojcu. Po zapytaniach o plebana, o drogę, o dom i robotników koło domu, których Franka widziała, wypadło coś powiedzieć o panu hrabi, bo właśnie dlatego, że on robił tajemnicę ze swej wycieczki, ona jej ścierpieć nie mogła.
 — A wiesz, tatku, kogo już drugi raz spotykam w brzezinie?
 — O! kogoż? wilka czy zająca?
 — A! proszę zgadnąć.
 — Psa albo wilka, co? — rzekł stary, śmiejąc się.
 — Ale nie! — śmiała się Frania. — Wcale coś innego; proszę zgadnąć koniecznie.
 — No! kogoś z sąsiadów... z sąsiadek... ale nie z bliskich.
 — Starego czy młodego? — zagadnął Kurdesz.
 Frania mimowolnie się zaczerwieniła.
 — Młody! — odezwała się ciszej.
 — O! to sęk, nie zgadnę; mów lepiej odrazu, bo się nie ofiaruję liczyć wszystkich młokosów, co ci naprzełaj zabiegają.
 — Otóż spotkałam... hrabiego Sylwana.
 — Co? z Denderowa?
 Stary zagryzł wargi, zamyślił się, a wzrok jego ożywiony zwrócił się na córkę. Potem pocałował ją w czoło.
 — Bóg zapłać! — rzekł — za to, że mi mówisz szczerze, co cię spotka, bo trzeba wiedzieć, moje serce, że to nie bez kozery. Panicz tędy nie ma nigdzie drogi i przysięgnę, że podjeżdża umyślnie.