Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/97

 — Któż u licha ten Inprimisz? Ja żadnego nie znam. Inprimisza żadnego nie było tu i niema.
 Kurdesz się rozśmiał serdecznie, a Frania za nim.
 — In primis znaczy toż samo, co naprzód.
 — Więc cóż naprzód, rotmistrzu?
 — Naprzód potrzeba milczeć jak słup...
 — Ale jakże milczeć, kiedy niewiadomo co i jak?
 — Posłuchajże, mospanie.
 — Toż słucham, słucham już, aż uszy więdną.
 — Święci się coś zkosa na prawo, że hrabiątkowi, co to tu był, podobno w oko wpadła Frania.
 — A co? a co? a co? nie mówiłam! — krzyknęła Brzozosia, przyskakując kolejno do Frani i do rotmistrza. — A co? Nie na mojem stanęło?
 — Alboż co?
 — Ja to odrazu mówiłam, że mu w oko wpaść musi.
 — Komu?
 — Ona jemu, on jej. Dalibóg!...
 Kurdesz ruszył ramionami.
 — Toście mówili i przedwcześnie, i niepotrzebnie.
 — Nie ucz mnie pan, to już sądzono.
 — Sądzono, nie sądzono; paniczowi nasz domek śmierdzi, nie chce się poczciwie starać; chciałby sobie tylko figlami potajemnie dziewczynę ułowić, a potem szast nogą i kłaniam uniżenie.
 — Chowaj Boże! chowaj Boże! — przerwała Brzozosia. — Gdzie zaś! Skąd zaś!
 — Skądże to wiesz, panno Marjanno?
 — Skąd wiem, to wiem, ale to pewno, że sześć razy kabała mi wypadła...
 — E, dałabyś pokój temu głupstwu!
 — To u niego i kabała głupstwo! — łamiąc ręce, z komiczną zgrozą zawołała Brzozosia.
 — Słuchajże mnie waćpanna: oto już drugi raz dziś panicz w lasku Franię spotyka, szuka jej widocznie, zawiązuje rozmowę; szczęście tylko, że Frania ma rozum i mnie zaraz o tem powiedziała.
 Brzozosia, choć ruszając ramionami, zamilkła.