Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom I.djvu/236

236

 — Widzicie — rzekł ze złością, — tu co innego wcale się święci, to się zabiera na zapalczywą obronę, traciemy czas i ludzi...
 — Prawdziwie, niepojmuję, — rzekł Wejhard łagodnie, — oni się bronić nie mogą, targują się tak tylko o poddanie, o warunki...
 — A śliczny mi targ, — zawołał Miller, — w zadatku patrz co trupa!
 — Przypadek! przypadek! rzekł Wrzeszczewic.
 — Co? i spalenie folwarku! i tych szop, i ci pobici — to wszystko ma być przypadek!
 — Ale powtarzam generałowi, mnisi bronić się tak długo niemogą, — zawołał Wejhard, — z czém? ze stu kilkudziesięciu ludźmi, przeciwko dziewięciu tysiącom? ani zapasu prochów, ani biegłych dowodzców nie mają. Wysilili się dzisiaj, trochę im też szczęści, trochę nieostróżność nasza posłużyła, i po wszystkiem...
 Miller odwrócił się z gniewem.
 — Ale to tak trwać niemoże! odezwał się wysapawszy, potrzeba kończyć...
 — Skończemy generale, niech Kaliński jedzie do klasztoru i pocznie się z niemi targować.
 Miller wskazał tylko ręką Kalińskiemu na klasztor.