Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom I.djvu/278

278

 — Mów, tylko nie głośno, co cię tu przyniosło?
 — Służę, służę w regimencie x. Hesskiego.
 — Jakżeś ty tu przyszedł?
 Na brzuchu! wczoraj mi jeszcze o tobie powiedzieli... A co? jak tam u was?
 — Bieda i głupstwo! rzekł z murów puszkarz. Was tam tysiące, nas tu garstka, a bronić się każą!
 — Można mówić? spytał trwożliwie Purbach.
 — Mówcie śmiało.
 — Po co wy polakom pomagacie? ostróżnie i z wahaniem rzekł niemiec — Porozumiejcie się no z nami, będziecie mieli za co ręce zaczepić!
 Wachler milczał... A! ba! rzekł po chwili, tu u nas dziwy, jutro-by xiądz generał wiedział o wszystkiem.
 — Śmiéj się z tego! jak że to być może?
 — Niewiesz nic! to czarownik jakiś!
 A po namyśle dodał.
 — No! a jakby tak... to wieleż zapłacą?
 — Gadaj co chcesz.
 W tém od dołu z fossy, dał się słyszeć śmiech, który z pod nóg Nathana, z ziemi się zdawał dobywać; a w górze zagrzmiało pytanie.
 — Wachler? gdzie jest Wachler?