Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom I.djvu/281

281

 — Cóż to i wy także bracie Pawle żołnierujecie? dodał Czarniecki.
 — A cóż, panie, człek rad że się na cokolwiek przydać może.
 W tém wszedłszy po blankowaniu kroków kilkanaście, spotkali ojca Tomickiego, któremu powierzone było oświetlenie murów; on też ciągle je obchodził, pilnując by ognie nie pogasły.
 Ten minął ich pozdrawiając po klasztornemu, a Kordecki widząc wszędzie ruch i pilność, rozrzewniony zawołał:
 — Bóg łaskaw, obroniemy się! z takiemi ludźmi i cudu niebo nieposkąpi.
 Czarniecki milczał.
 — Obroniemy się czy nie, xięże przeorze, rzekł wyczekawszy trochę, ale bronić się musiemy do ostatka i będzie na co patrzeć, czego słuchać!
 W tém na zawrócie kortyny u bastjonu nowy spotkał ich widok: postawiony tu Janasz Węgrzyn, najemny żołdak, ale człek żołnierskiego ducha i wiary mocnéj, siedział na kupie powrozów, i dumał czegoś zasmucony. Przed nim lud jego spał, on sam czuwał za wszystkich.... Ujrzawszy Kordeckiego począł oczy przecierać,